هم او من را دوست داشت و هم من.

معلول بود.به علت یک بیماری قندی مزخرف که از پدربزرگش به ارث برده بود در ۱۷سالگی پای چپش را قطع کرده بودند.

همیشه می گفت که من معلولم و کار تو را سخت می کنم، تو برو و عاشق یک نفر دیگر باش.

از یازده سالگی این جمله را هر روز که من را می دید می گفت. تا یک روز از عصبانیت کلی سرش داد کشیدم، گریه افتاد و با گریه کردنش من را هم گریه انداخت.

دیگر آن حرف را نمی زد و با هم خوش بودیم تا اینکه باز ماه بعد گفت: برو، من معلولم کار تو را سخت می کنم.

هیچ چیز به او نگفتم و از فردایش فقط و فقط شیرینی می خوردم تا من هم قند بگیرم و پایم را قطع کنند.

۱۷ سال داشتم اما عشق دیوانه ام کرده بود، هر روز کلی قند می خوردم ، با هر چایی بالغ بر ۸ قند می خوردم و هر چیز شیرینی می دیدم با شوق به سمتش می رفتم و تعداد زیادی می خوردم.

یادم است یک روز به جایی رسید که از شیرینی خوردن زیاد حالم بد شد و به بیمارستان بردندم.

دکتر گفت قندم لب مرز است و اگر شیرینی بخورم ممکن است در همین ۱۷ سالگی یک دیابتی به حساب بیایم.

من خوشحال بودم و خانواده ام ناراحت.

از آن روز دیگر هیچ چیز شیرین در دسترس من نبود، بیرون رفتن از خانه هم برایم ممنوع شده بود.

با پرهیز کردن و بعضی از کارها هر طور بود دیابت من از بین رفت.

حالا دیگر تمام نقشه هایم بر آب شده بود.

روز ها گذشت و همچنان دنبال نقشه ای بودم تا اینکه روزی ماشین پیکانی را اجاره کردم و به دل اتوبان زدم تا اینکه در اتوبان تصادف شدیدی کردم.

چند ماه در کما بودم و از این دنیا بی خبر و راحت.

بعد از چند ماه وقتی چشمانم را باز کردم ، سمت چپ بدنم خالی بود.

لبخندی زدم و گفتم بالاخره من هم معلول شدم(:

آن لحظه انگار دنیا را به من داده بودند.

در همان لحظه خودش وارد شد.

خندیدم و گفتم:

– حالا هر دوتامون مثل هم شدیم(:

با جدیت گفت:

– دیوونه من به خاطر دیابت ارثی پاهام رو قطع کردند ، نرفتم که تصادف کنم تا پاهام رو قطع کنند.

باز خندیدم و گفتم:

آره، من دیوونه هستم، اما الان خیلی خوشحالم.

حالا کی بیام خواستگاری؟

گفت:

دیوونهههههه ، هر وقت مرخص شدی⁦:-\⁩